Domenico Antonio Vacarro, Cappella del Rosario, Certosa S. Martino Naples
Domenico Antonio Vaccaro was een veelzijdige kunstenaar op de grens van de barok en rococo. Hij was schilder, beeldhouwer en met name architect. Vaccaro behoorde samen met Ferdinando Sanfelice tot de twee beste architecten van begin 18e eeuw in Napels. Was Sanfelice in wezen een uitdenker van architectonische vormen, Vaccaro was de kunstenaar die de decoratieve, door Cosimo Fanzago gevestigde traditie voortzette. Vaccaro's rococostijl blijkt het duidelijkst uit zijn marmermozaïeken op altaren en altaarhekken. Hij ging uit van de vormen die door Fanzago en zijn volgelingen waren vastgelegd. Het marmermozaïek krijgt meer levendigheid door het toevoegen van witmarmeren sculpturen in haut-reliëf. Meestal zijn het voor een deel decoratieve motieven maar ook wel putti in totaal-reliëf die zich vastklemmen aan de einden van het altaar. De bovenkant van de altaarhekken die uit functionele overwegingen eigenlijk vlak dienen te zijn wordt dikwijl onderbroken door krommingen of ornamenten. Het meest fantastische voorbeeld van deze methode ziet men in de altaarhekken van de Certosa van S. Martino, waarschijnlijk vervaardigd door Giuseppe Sanmartino, een volgeling van Vaccaro. De cartouches op die hekken in een rijk rococostijl hebben panelen van lapsis, lazuli, onyx, agaat en andere halfedelstenen. In Cappella del Rosario verzorgde Vaccaro in ongeveer 1720 het ontwerp van het compartiment, de vloer, stucwerk en de drie schilderijen die de muren sieren. Zijn het resultaat van zijn buitengewone fantasie. Een zeldzaam voorbeeld van achttiende-eeuwse elegantie. 
Domenico Antonio Vaccoro, Visione di San Guglielmo d'Aguitania,
S Agostino degli Scalzi Napels
Als schilder trainde hij in het atelier van zijn vader Lorenzo Vaccaro en daarna bij Francesco Solimena. Zijn vroegst overlevende schilderij is de 'Visione di San Guglielmo d'Aguitania' in de Sant'Agostino degli Scalzi, een complex samengesteld en kleurig werk met een dramatische clair-obscur geïnspireerd door werk van Mattia Preti. Verder is er een vroeg werk in Museo S. Martino die als voorstel heeft gediend voor de gewelfdecoratie van de sacristie van S. Domenico Maggiore. De commissie besloot echter dat de opdracht ging naar Solimena. In feite hebben ze Vaccaro onbewust hem zo weerhouden voor het nastreven van een carrière als schilder. Van ongeveer vanaf 1707 heeft hij bijna uitsluitend werken gemaakt als beeldhouwer en architect, totdat in 1730 hij weer begon te schilderen voor veel Napolitaanse kerken.
In het Mauritshuis in Den Haag hangt ook een doek van Vaccaro getiteld 'God de vader en de heilige geest' uit begin 18e eeuw. De herkomst is mij onbekend.
